Her geçen gün daha iyi anlıyorum Zerdüşt'ü. En az onun kadar zor buluyorum taklit etmeyi ve razı olmayı. Eminim ki sandığım kadar zor değil bunu yapmak. Çocuklar taklit eder ve zevk alırlar bundan. Ama onlar bile bir noktada sorgular taklit ettiği şeyi.

Bu işlerin başlangıcında, tabii ki, bir şeye sahip olma duygusu var. Bir oyunda gerçekten harika bir eşya görüyorsun, onu elde etmek için saatler harcıyorsun ve yeterince şanslıysan, ona sahip oluyorsun. Peki ya sonra ne oluyor? Daha iyi bir eşya görüyorsun, tekrar saatler harcıyorsun ve döngü devam ediyor.

Para bir yalan. Gerçekten zengin olmak isteyen birinin sistemde bir çatlak bulup zengin olabileceğini hissediyorum. Bu sistemi biz kurduk ve birçok çatlak var. Ama bizim gibi düzgün insanlar için zenginlik asla gerçekleşmeyecek. Belki de mutluluğu başka bir şeyde aramalıyız, değil mi?